Perneizm

Grzech ich niech nie będzie przed Tobą ukazany,
albowiem obraźliwie odnosili się do budujących.

Raj jest księciem, więc Katmandu jest jego miejscem,
Camal zszedł tu z wioski. Podłączył kabel do kłębowiska
na słupie i wraz z rodziną buduje piąte betonowe piętro
– gdy zaleje sufit, wypuści zbrojeniowe druty na szóste.

Raj jest księciem, samochody nie powinny wycierać kurzu
o jego koszulę, a uliczki w centrum są wystarczająco wąskie,
żeby minięcie się pojazdów szerszych niż tuktuki było cudem.
Camal wita rodzinę kuzyna – wypuszczą druty na siódme.

Raj jest księciem, insygnia nosi na plecach – cztery blizny
po ciosach zadanych nożem. Gdy upadł, łańcuszek zsunął się
z szyi, a z palca sygnet. Camal wita rodzinę wujka – na ósme
podobno nie dotrze kurz, więc woda nie będzie tak potrzebna.

Raj jest księciem bez blasku – słońce z trudem dociera na ulicę.
Camal wita rodzinę, pomaga wypuszczać druty na dziewiąte
i marzy o wysokości, na której nie przeżywałyby konie, ani smog
– o wysokości na której zdrowy jak dawałby mleko jak w wiosce.

Kobieta niechaj się uczy cichości w oddawaniu się.
Nauczać zaś kobiecie nie pozwalam bo chciałaby
przewodzić nad mężem. Niech trwa w cichości.

Czy On pyta ją, czy gwałtem bierze – nieważne, grzechu tu nie ma,
poszukaj tych, którzy rozpieszczani byli i powiedz, czy rozpieszczenie
prowadzi ku dobroci. To On oddaje jej nasienie swe, co ona Jemu daje?

Bo gdy skończy się wszystko, On odsunie się od niej, bo ważne jest
by oboje sobie siebie dali. On oddał jej nasienie i teraz chce spać,
nastąpiła impotencja. Orgazm jest pożyteczny, co ona Jemu daje?

Czego jeszcze chce kobieta, pieszczotliwych słów? On był na niej,
zasapał się niebezpiecznie. Niech pomyśli o Nim – oddał jej nasienie,
Czego jeszcze chce kobieta, żeby była nasycona, co ona Jemu daje?

W wierszu przytoczyłem porady seksualne redaktora Radia Maryja:
http://www.youtube.com/watch?v=Y8chhTSHIdI
nieco wypaczane, bo jestem Marek, klapnięte mam uszko,
ktoś przydusił je poduszką

Któż powstrzyma jej żądzę? Ktokolwiek ją zechce,
nie musi się trudzić: znajdzie ją w miesiącu jej rui

Nie chcę słyszeć zgrzytu śruby wykręcanej z kości,
więc opowiem o rumuńskim klasztorze, o siostrach,
które odmówiły, gdy spragniony prosiłem o łyk wody,
a później przyniosły dwie butle i ciasto z makiem.

Nie chcę patrzeć jak skalpel rozcina skórę, więc dodam,
że siostry uśmiechały się pięknie, a klasztor stoi blisko
granicy polsko rumuńskiej – w miejscu, którego nie ma,
w którym pomiędzy wodą i makiem byłem mięskiem.

Nie chcę myśleć o śrubie wychodzącej z piszczeli w strzałkę,
więc skłamię, że siostra o najcieplejszym uśmiechu miała garb
– i mówię do niej, bo polski pewnie zna po rodzicach
–no, udowodnij, siostrzyczko, że nie jesteś wielbłądzicą.

Bo Ja jestem Pan, Bóg twój, Bóg zazdrosny, karzący
nieprawość ojców na synach w drugim i trzecim pokoleniu

Znasz dźwięk pstryknięcia zapalniczki, widok płomienia
rozpalającego tytoń? To chwila, która potrafi wzruszyć;
bliska dziękczynnej modlitwie – łatwo wtedy myśleć
o dłoni Tego, który nie dba o imię, bo wie, że jest jeden.

Trzaski płomieni – ciekawe czym pachnie gorejący krzew?
Bliżej ziół, pieczonych ziemniaków czy soczystego mięsa
przepiórki, może ryby – już nie oskrobię jej z łusek
przed pieczeniem na ogniu, smakowała spaloną skórą!

Krzew mógł być wrzoścem – pędy spłonęły, zostały korzenie;
jeden wypełniam tytoniem, dym będzie pachniał wanilią.
Tato, dziadku, czym rozgniewaliście Pana? Skończył się gaz
– dym fajki miał tworzyć pozór, że nie jestem sam!

Rozcierajcie jednak serca wasze, a nie ciała!
Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem
jest łaskawy, miłosierny, lituje się na widok niedoli.

Blask płomieni rysuje cienie przypadkowych widzów,
świeczki budzą instynkty, opowiadają o samcach
wypełniających kwadranse za kwadransami i kolejne
kwadranse bez mechanicznej fonii, sztucznego światła.

Chór oddechów, skrzypienia sprężyn, stukania
ram łóżek – nie ma prądu, nie ma prądu!

Okna wypuszczają dym, nikt się nie krztusi,
nie przeszkadzają poplamione prześcieradła,
nikt nie przejmuje się belframi, którzy tracą pracę
– niedługo ją odzyskają, niedługo będzie ich za mało.

Jeśli z twojego okna nie płynie dym, jeśli prześcieradło
jest mokre jedynie od wstydu, uklęknij, otwórz serce.